سسسس، ساتِت!

نحوه ی رفتار با کودک واقعاً نکات زیادی دارد و شیوه ی صحیح را دانستن و آن را انجام دادن مشکل است و باید بسیار ریزبین و دقیق بود. چند روز پیش پسر گریه می کرد و شیر می خواست و  همانطور که در جریانید در راستای از شیر گرفتنش سعی می کنم زیادی به او شیر ندهم. دراین گونه موارد باید دست به دامن پدر شد و از او کمک خواست! بنابراین پدر و پسر رفتند سراغ تاب بازی و پسر هم خوشبختانه شیر یادش رفت. دقایقی بعد تلفن پدر زنگ زد و جای من و پدر در تاب بازی عوض شد و پسر با دیدن من فیلش یاد هندوستان کرد و دوباره بنای گریه را گذاشت. هیچ رقمی هم ساکت نمی شد. او را درون اتاق بردم تا پدر راحت با تلفن صحبت کند و سر و صدایی برایش نداشته باشیم. پسر را روبرویم گذاشتم و با حالت محکم و جدی و بدون خنده به او گفتم که گریه کردن کار خوبی نیست و من گریه کردن را دوست ندارم. باید به حرف پدر و مادرش گوش دهد و هر چه به او گفتیم بگوید"چشم" و آن را انجام دهد، الآن هم باید ساکت باشد و گریه نکند. فکر نمیکردم این صحبت ها حالا و در این سن اثر زیادی داشته باشد و پسر هنوز کوچک است و شاید معنی این حرفها را درست نفهمد. اما در کمال ناباوری پسر در حالی که کاملاً به من توجه می کرد سریع ساکت شد. به او گفتم بنشیند او فوری نشست و گفت "چَشب"! مبهوت مانده بودم واصلاً باور نمی کردم که اینقدر سریع جواب دهد، اما خوشبختانه این حرفها فوری اثر کرد. منم که خوشحال شده بودم خنده ام گرفت و کاری که نباید می شد شد و پسر خنده ی مرا دید و دوباره شروع کرد به گریه کردن. این خنده ی آخری کار را خراب کرد.
اتفاقاً دیروز هم که منزل عمه مهمان بودیم هم، چنین اتفاقی افتاد و با صحبت های من پسر آرام شد و گریه اش قطع شد و شروع به بازی کرد. چند لحظه بعد که با خنده ی اطرافیان مواجه شد دوباره شروع به گریه کرد. این خنده ی نهایی باید کاملاً حذف شود که احساس بدی به پسر ندهد.
نکته ی جاــــلب این که بعد از آن ماجرا تا پسر خودش سر و صدایی می کند و داد می زند فوراً انگشت اشاره اش را روی لبش گذاشته و می گویـــد: "سسسسس، ساتِت!"