جوجه اردک زشت

غنچه ی باز هنگامی که به دنیا آمد کاملاً سرخ و قرمز بود، دماغی بزرگ و گنده روی صورتش خودنمایی میکرد، صورتش هم حسابی ورم داشت. از قیافه اش معلوم بود که جایش حسابی تنگ بوده، صورتش کاملاً به هم فشره شده بود. انگار بینی اش را کاملاً به سمت بالا فشار داده بودند و چین بزرگ و عمیقی از زیر چشم راستش شروع شده، از بالای بینی عبور کرده و تا زیر چشم چپش ادامه داشت. به خاطر ورم صورت و فشردگی بینی به سمت چشمانش، تا هفته ها چشمانش بسته بود و به جز چندبار چشمانش را باز نکرد! فضای کافی برای پلک های باز شده وجود نداشت که باز کند!


 




بعد از دو روز که پسر را به خاطر زردی اش نزد دکتر بردم اولین سوال دکتر این بود که"دختره یا پسر؟" و وقتی فهمید پسر است یک "الهی شکر" بلند گفت! و در جواب بهت و تعجب ما در برابر این سخنش، گفت: "اگه دختر بود با این دماغش رو دستتون می موند! دماغ این بچه به داریوش و کورش و بزرگان ایرانی رفته!"





خلاصه این را بگویم که کسی نبود که پسر را ببیند و از زشتی اش چیزی نگوید!
البته او برای من و پدرش زیباترین بود و واقعاً هرچه نگاهش می کردیم عضو نازیبایی در او نمی دیدیم. ولی الان که مدتها گذشته و عکس های آن موقع را دوباره می بینیم به بقیه حق می دهیم که این حرفها را می زدند و جوجه اردک ما را زشت می نامیدند! واقعاً حق داشتند!
البته من اصلاً و به هیچ وجه از دست دیگران و از اینکه از لفظ "زشت" در مورد پسرم استفاده می کردند ناراحت نمی شدم. فرزند نعمت خداست و خدا را صد هزار بار شکر که پسر ما سالم بود و عیب و نقصی نداشت. خوشکلی اش هم دست ما نیست و به قول مادرم "آدم اختیار دخل و تصرف توی ناخن انگشت کوچیک خودش رو هم نداره و نمیتونه در خلقتش تغییری ایجاد کنه". خدا دوست داشته که فرزند ما این شکل باشد و ما هم هزاران بار او را سپاسگزاریم.
جوجه اردک زشت ما حالا بزرگ شده و برای خودش مردی شده است. وقتی موهایش را شانه می کند و از قیافه اش راضی می شود به خودش می گوید "خوشتیپ". کسی نیست که او را ببیند و قربان صدقه اش نرود و بوسه ای آبدار نثارش نکند... هر جوجه اردک زشتی برای همیشه زشت نمی ماند...