غنچه ی باز

به نام خدا

محمدمهدی الان یه سال و نه ماهه است. از وقتی که هنوز به دنیا نیامده بود تصمیم داشتم برای او وبلاگی درست کنم و خاطراتش را در آن بنویسم اما به دلایلی نشد. اکنون عزمم را جزم کردم تا بنویسم حال و احوالات این روزها را. راستش را بخواهید چند روز پیش محمدمهدی کلمه ی "گِنتاباز" (الف اول کمی به فتحه نزدیک است و الف دوم به ضمه) را مدام بر زبان می آورد و من و پدرش هر چه فکر کردیم که گل پسر چه می گوید به نتیجه ای نرسیدیم. او مدام این کلمه را می گفت و ما هر چه تلاش کردیم تا بفهمیم این کلمه یعنی چه، نفهمیدیم.

چندتا شعر هست که من برای گل پسر زیاد می خوانم، یکی از آن ها شعری است که مربوط می شود به سال های کودکی خودم. آن زمان برنامه ای از تلویزیون پخش می شد به نام "پدر و پسر". نمی دانم کسی یادش هست یا نه، بازیگر نقش پدر آقای "فردوس کاویانی" بودند اما نام بازیگر نقش پسر را یادم نیست. خود آقای کاویانی شعری را خوانده بودند که این شعر در آغاز برنامه پخش می شد:

پسر ناز و پسر ناز

پسر یه غنچه ی باز

پسر با پدرش رفیق و همراز

اگه پسر نخنده

پدر دلش میگیره

همه دنیا به چشمش

میشه تاریک و تیره

پسر اخماتو وا کن

پدر رو خوب نگاه کن

با خنده ای دوباره

در آشتی رو واکن

خیلی این برنامه را دوست داشتم و شعرش را حفظ بودم. من این شعر را الان برای محمدمهدی زیاد می خوانم. داشتم همین را برایش می خواندم که دوباره همان کلمه ی ناشناخته را تکرار کرد و گفت "گٍنتا باز" و با کمی فکر و زمزمه ی دوباره ی شعر دانستم که او دارد می گوید:"غنچه ی باز". بالاخره این معمای پیچیده آشکار شد و غنچه ی باز هویدا گشت! از آن روز "غنچه ی باز" ورد زبان ما شده و گل پسر هم خودش را با این نام می شناسد.

نام وبلاگ به همین دلیل "غنچه ی باز" انتخاب شد که خدمتتان عرض کردم، تا ببینیم روزگار چه می خواهد و آینده وقتی انشالله غنچه به گل تبدیل شد نامش تغییر می کند یا نه.