مناجات معروف سنایی غزنوی را که شنیده اید:
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی نروم جز به همان ره که توام راهنمایی
حال اجرای این قطعه را از زبان غنچه ی باز بشنوید: (البته فعلاً به مطلع شعر بسنده کردیم، انشالله در آینده کل شعر اجرا خواهد شد...)
چند مدت پیش، پسر را پیش پزشک بردم و یک سری آزمایشات برایش انجام دادم که مشخص شد پسر فقر آهن دارد. خانم دکتر برایش چند شربت فروس سولفات نوشت و باید روزی دو نوبت مصرف شود. برعکس خیلی از بچه ها، پسر عاشق این شربت است و برای خوردنش لحظه شماری می کند. این شربت در منزل ما به "شربت خانم دکتر" معروف است!
"شربتِ خانم دُتُّر، همونی تِه مزه ی توت فرنْدی میده...": این است وصف این شربت لذیذ و گوارا از زبان پسر شربت دوست!
وقتی غنچه ی ما در حال تاب بازی است به هیچ نحو نمی توان او را از تاب پایین آورد مگر اینکه خودش بخواهد و یا دیگر از تاب بازی خسته شده باشد. جدیداً راه تازه ای برای پایین آوردنش از تاب کشف کرده ام و آن هم همین شربت خانم دکتر است! کافیست اسم شربت را بیاورم تا پسر با کمال میل و به عشق شربت، از روی تاب نزول اجلال فرمایند و تشریف بیاورند پایین!
این هم راهیست دیگر، بعضی مواقع ما والدین مجبوریم به چنین کارهایی دست بزنیم خوب...
*** نکته ای برای مادران: همه می دانیم که داروهای حاوی آهن چه به صورت قطره و چه به صورت شربت، در صورت تماس با دندان، لکه هایی روی دندان به جا می گذارد و به اصطلاح خودمان دندانها را سیاه می کند. بنا به تجربه ی خودم، میزان این لکه ها و شدت آنها به شرکت سازنده ی دارو بستگی دارد، بعضی از شرکت ها شربتها را غلیظ تر درست می کنند که کمی حالت روغنی هم دارد، اما بعضی، کمی رقیق تر درست می کنند. آنهایی که غلیظ ترند لکه ی کمتری ایجاد می کنند و مصرف آنها برای کودکان بهتر است. نصف لیوان شربت آلبالو و یا هر چیز دیگر که در دسترس دارید درست کنید، ترجیحاً کمی غلیظ تر درست کنید. داروی آهن را درون آن ریخته و شربت را بدهید کودکتان میل کند. با این روش احتمال لکه دار شدن دندانها کم می شود، اما اگر دندان کودکتان سیاه شد نگران نباشید، پارچه ی نمداری را به جوش شیرین آغشته کنید و روی دندانها بمالید، لکه ها کاملاً پاک می شوند و دندانهای دلبندتان به سفیدی روز اول می شود.
غنچه ی باز صبح از خواب بیدار شده، از دور "مامان...مامان" می گوید و از همانجا بوسه های مکرر و پی در پی اش را نثارم می کند. این لحظات چقدر شیرین است و چه لذتی که نمی برم.... اما ای دریغا که یکی از این بوسه ها را حضوری به خودم تحویل دهد! هنوز که هنوز است یکی از آن بوسه هایش به صورتم ننشسته و هر چه بوده حواله ای بوده.... اما خوب، همین هم لذتی دارد که نگو و نپرس! مهم همین علاقه و بوسیدن است، دور و نزدیکش چه فرقی می کند؟!
می روم و کنارش می نشینم و او سرش را روی پایم می گذارد و به خودش می گوید:"بخواب خوب....بخواب". حسابی خواب آلود است و کسل. کلی با خنده و شعر با او حرف می زنم. در آخر هم می گویم: "آی آلو آلو آلو... محمدمهدی خوابالو"
خلاصه بعد از کلی شعر و بازی، بالاخره شارژ شده و برمی خیزد و روزمان شروع می شود... از همان سر صبح هم; مدام، حین هر عملی، وقتی راه می رود، می نشیند، بازی می کند: رویش را به طرفم برمی گرداند و در حالی که چشمانش برق می زند نگاهم می کند و می گوید "مَمَهدی آلووو... مَمَهدی خوابالووو" و خودش غش غش میخندد و من باز چه لذتی که نمی برم...
