داشتم گوشی موبایل و فیلم هایی که گرفته بودیم را بررسی می کردم که این
فیلم توجهم را حسابی جلب کرد. هر وقت این فیلم را می بینیم ابتدا ناخودآگاه
لبخندی روی لبانمان می نشیند و سپس معمولاً تبدیل به قهقهه می شود. با یادی از مرحوم "خسرو شکیبایی" و سریال "خانه ی سبز" مشاهده کنید لطفاً!
فیلم زیر مربوط به روز دوم شهریور ماه 93 است که برای پسر یک جفت دمپایی خوشکل آبی پلاستیکی خریدیم و نمی دانید که او چقــــــدر از دیدن و پوشیدن آن ها ذوق و پایکوبی(!) کرد و احساسات به خرج داد. نمی دانم اگر کفش سیندرلا را برایش می آوردیم چه می کرد واقعاً!؟ از آنجایی که من از شنیدن کلمات و سخنان گل پسر بسیار خوشحال شده و بال در می
آورم و ریز به ریز کلمات و نکات گرامری(!) زبان ایشان را به گوش جان شنیده و
همه را از بر می کنم نکته ای را باید خدمتتان عرض کنم، تا هم رفع ابهام گفته ی پسر در فیلم شود و هم خودم این نکته ی گرامری را بعداً فراموش نکنم. آن اوایل که پسر کم کم می خواست زبان باز کند(!) و حرف بزند کلماتی که در آنها "مْ" و "پ" پشت سر هم بودند را به گونه ای ادا می کرد که "پ" حذف شده و در عوض "م" مشدّد می شد. مانند "دمپایی" که به "دمّایی" و یا "شامپو" که به "شامّو" تبدیل می شد، در واقع "قلب به میم" می کرد (البته ورژن فارسی آن). این پسر ما از همین ابتدا زبان شناس است و طبق اصول و قاعده حرف می زند...
** اگر قادر به مشاهده ی قیلم نیستید لطفاً از یک مرورگر دیگر استفاده کنید.
